Karalamaca

Gelen ani yazma isteğimle kendimi burada buldum. Sizi nasıl bir şey bekliyor inanın ben de bilmiyorum. Neyi nasıl yazmalıyım daha öğrenemedim. Ama öğrenmemek de en iyisi sanırım. Zihnimde dolaşan adı şanı belli olmayan kelimeler düzene girene kadar döngüye aldığım bir şarkı, birçok tuşu çalışmayan bilgisayarımla karşılıklı oturduk bekliyoruz bir şeyleri... 

 Hatta o kadar uzun süredir bekliyoruz ki linkte paylaştığım (Müzeyyen Senar / Kimseye etmem şikayet) şarkı kaç kez değişti, ben bu yazıya kaç kez devam edip kaç kez beğenmeyip sildim bilmiyorum. Evet, yine çok bilinmeyenli bir yazının içine patır kütür düştük. Çok güzel.

Neyse, bugün Hira'ya seslenemiyorum. Hem o uyumuştur. O yüzden kendi kendimi kendim avutacağım bu satırlarda. Bazen cidden inanamıyorum yazdıklarıma. Yok canım, tabii ki de güzel oldukları için değil. Tuhaf oldukları için. Mesela daha yeni bir notumu okudum . Unutmaktan korkuyorum yazmışım. Ama şu an neyi unutmaktan korktuğumu bile unuttum. E ben ne anladım bu işten. Biraz da paylaştığım şarkıdan konuşalım değil mi?

Müzeyyen Senar sahnedeydi. Tüm ihtişamıyla kimseye etmem şikayet diyordu. O sırada bir ses yükseldi : "Ben şikayetçiyim, benim şikayetim var hakim hanım"

Oysa ne biz Müzeyyendik şikayetimizi içimize gömüp filizlenmesini bekledik. Ne de karşımızdaki hakimdi şikayetimizi dinledi. Ne de biz kimseye hakim olabildik. Yani günün sonunda yine aldık kafamızı kollarımızın arasına ,daldık hiç gitmediğimiz muhtemelen de gitmeyeceğimiz bilinç altımıza çocukken giren masal diyarlarına.

Yaşamak isteseydim, Müzeyyen'in şarkıları arasında yaşamak isterdim. Ne kimseye şikayet ederdim, ne de buluşacağımızdan şüphe duyardım. Sonra birden notalar karışırdı, orkestra şaşırırdı, şarkılar değişirdi, tüm dünya gözümde silikleşirdi. Ve ben gerçek hayata dönerdim.

Yapamıyorum diye fısıldardım, feryadımı bastırmak niyetiyle. Sonra Sezen girerdi araya, biliyorsun derdi. Hayatın bazen öyle insafsız olduğundan bahsederdi. Sonra duymak istemediğim o sözleri söylerdi :Sen başka dünyaların insanısın..

Şey, Sezenim, benim yön kabiliyetim yok da o başka dünyayı tarif etsen de bulamam. Hem kimse bu dünyanın insanı değilse, kim bu dünyanın insanı?

Eğer bir dünya doktoru olsaydı, dünyaya öksür bakalım derdi, kontrol ederdi ciğerlerini.Alırdı belki de ciğerinden gelen yanık kokusunu.  Sonra alırdı eline kalemi reçeteye yazardı: Hastanın aitlik problemi var. Günde 3 öğün mutlaka aitlik vitamini alsın diye de ayrıca not düşerdi. Ama gel gör ki herkesin aitlik problemi varken eczaneler bunun vitaminini satmıyor. Hani nerede arz talep ilişkisi.. 

Aman bu vitamini bulursanız da fazlaya kaçmayın. Malum her şeyin fazlası zarar. Aynı şekilde aitliğin de.  Kararında bir aitlik. Harika bir duygu olmalı, ben de yaşamadım bilmiyorum. Aitlik hissi o kadar önemli ki. Bulunduğun ortama ait hissetmiyorsan, o ortamda emanet gibi duruyorsan.. Tatmin olmuyorsun hiçbir şeyden. Yaşadığın o olayı ait olduğun yerde yaşasan tatmin olacaksın ama ait hissetmediğin yerde hiçbir şey tam değil. Umarım her birimiz ait olduğumuz yerde çiçekleniriz. Bana ve kelimelerime eşlik ettiğiniz için teşekkür ediyor size veda ediyorum..