Zehra Dogruer

Merhabalar sevgili Hira, Yine ben geldim. Çünkü bu hâldeyken başka nereye gidebilirim, bilmiyorum. Bu aralar buluşamadık seninle. Kaleme sarılmaya bile dermanım kalmamıştı Hira. Güçsüzlüğüm bile güçsüzleşmişti. Ama sana yazabilirdim o da sen yoktun Hira.. Ben de yokluğuna mektup yazdım. Anlattım, dertlerimin ucunu birbirine bağlayıp nasıl yeni günlere ulaştığımı. Ya da ulaşmış gibi gibi yaptığımı. Mektubumun  daha yarısındayken gözyaşım damladı, kelimeler yüreğimi dağladı, mürekkep de dayanamayıp dağıldı. Hira, kapımda buyur bekleyen birçok düşünce. Bense ışıkları söndürmüş, perdeleri çekmiş evde yokum numarası yapıyorum. Zile basar basar giderler diyorum. Evet, bazıları dediğim gibi yapıyor. Ama geri kalanlar, içerde olduğumu biliyor. Mecbur açıyorum kapıyı. Hoşgeldiniz, uyuyordum da duymadım zili diyorum. Gülüyorlar, inanmadılar. Ben de inanmadım zaten. Neyse, müsait değilim diyip kapıyı yüzlerine kapatmayı planlarken kapı benim yüzüme kapanıyor. Ben onları kapı dışarı etmeyi düşünür

Merhabalar Hira, sana seslenmekten ziyade feryadımı sunmaya geldim. Umarım kabul edersin... Çünkü buna çok ihtiyacım var.  Hira, ben  kalabalıklar arasında sıkıştım ve paslandım duygularımı aktarma konusunda. Geceler boyu ağlamışım da sesimi duyan olmamış  gibi hissediyorum. Gün içinde  gözlerim an(sızı)n yaşarıyor, boğazıma bir yumru oturuyor. Kalbim kan yerine gözyaşı pompalıyor. Kan dolaşımıma darbe yapıldı, imdat!  Bu aralar en çok yaptığım şey saklambaç oynamak: fark edilişlerimle daha doğrusu edemeyişlerimle, kaybettiklerimle, kaybedeceklerimle ve en çok da kendimle. Bazen ebe de ben oluyorum ebelenen de. Oysa ben küçükken saklambaç oynamaktan hiç hoşlanmazdım beni bulamayacaklar diye çok korkardım. Ama şu an hayatım bir saklambaç oldu ve şimdiki korkumsa bulunmak. Ya beni bulursa fark edilişlerim, korkularım?  Keşke ruhumdaki sancıların da bir sözlüğü olsa. O sözlükten kalpteki geçmeyen derin sızının tanımına baksam da  insanlara söylesem. Ne söylesem eksik kalmasa bu şekilde.