Kırk Yamalı Kırık Yaralarım
Sebepsiz ağrılarımın uğrak yeri oldu ruhum. Doktor doktor geziyorum. Kimse görmüyor, duymuyor beni. Ruhum eklem yerlerinden sancıyor diyorum, doktor büyüme sancısı diyor. Bir sancıyla doğan bizler büyürken de sancıyla devam ediyormuşuz demek ki hayata.Tıpkı ağlayarak başladığımız bu yaşam yolculuğuna ağlayarak devam ettiğimiz gibi. Ama hatırlıyorum da eskiden merhemim olurdu kelimelerim, şimdi yara aldığım yer oldular. İçimde susturamadığım bir öfke var , dindiremediğim bir kırgınlık. Kendime, evet en çok kendime. Bir de olması mümkünken olmayan her şeye, içimde biriken uktelerle yaptım iki buket. Bir buketi koydum içimdeki kimsesizler mezarlığının en güzel köşesine. Diğer buketi de aldım bu zamana kadar verdiği emekler için , avuçlarımın içinden kayıp giden bana teşekkür hediyesi olarak verdim. Yeni bir ortama girip kendimle tekrar tanışmak istiyorum. Merhaba ben sen, merhaba ben de sen. Sonra susalım birbirimize bakalım, zaman bu seferlik ilerlemesin dursun. Kimsenin duymadı